دانلود Wise Folder Hider 3.15.90 – نرم افزار مخفی سازی فایل ها و پوشه ها

این برنامه اطلاعات شخصی و محرمانه ی شما را از دید دیگران مخفی می کند. این نرم افزار می تواند برای مخفی نمودن فایلها ، پوشه ها ، درایوها و همچنین درایو USB به کار برده شود. شما می توانید از این نرم افزار برای مخفی نمودن اسناد مهم و محرمانه بر روی درایوها و کول دیسکها استفاده کنید.
فایلهایی که توسط این نرم افزار مخفی می شوند قابل دسترسی برای سیستم علملهای دیگر مانند DOS نیستند. تنها راه دستیابی به اطلاعات مخفی شده و یا به عبارتی در آوردن آنها از حالت مخفی این است که رمز درست را به آن بدهید.

رمز فایل:www.p30world.com

پیکره بندی مودم ADSL و تنظیمات امنیتی

پیکره بندی مودم ADSL و تنظیمات امنیتی

بهترین وسیله برای اتصال پی اس پی به اینترنت ،استفاده از یک مودم ADSL وایرلس دار هست ( یکی از  ارزانترین روش های  دسترسی به اینترنت در ایران)  به اعتقاد نویسنده  چنانکه مودم  فعلی شما از این ارتباط پشتیبانی نمی کند،  تعویض و خرید یک مودم با قابلیت پشتیبانی از شبکه های بی سیم (وایرلس) عقلانه ترین و یکی از بی دردسر ترین روش ها می باشد.روش های دیگری هم مثل استفاده از WiFi-MAX و یا استفاده از کارت شبکه (اکسس پوینت) وجود دارد.یکی از دلایلی که این روش ها توصیه نمی شود این است که شما با یک مودم ADSL وایرلس دار که الان قیمت مناسبی هم دارد دیگر نیازی به روشن بودن رایانه در هنگام اتصال پی اس پی و یا هر وسیله وایرلس دار دیگری (مثل نوت بوک و گوشی های موبایل) به اینترنت ندارید.

قبل از هر کاری شما باید با تنظیم پروتکل PPOE و اعمال مسائل امنیتی برای وایرلس  مودم آن را اماده کنید
امنیت و روشن کردن  وایرلس  مودم:
خوب در حالی که مودم شما روشن است یک صفحه مرورگر باز کنید و با مشخصات* زیر لاگین کنید  نحوه ورود به کنترل پنل موردم ADSL

IP ADDRESS http://192.168.1.1
نام کاربری:  admin
رمز عبور:   admin

* چنانکه شما مقادیر قبلی را تغییر نداده باشید. برای اطلاع از مشخصات ورود به تنظیمات در مودم خود به دفترچه راهنمای آن مراجعه کنید.حالا با مراجعه به قسمت Wireless و سپس  Basic و با تیک دار کردن گزینه  Enable Wireless می توانیم قابلیت بی سیم مورد را روشن کنیم… چنانکه مایل بودید برای امنیت بیشتر Hide Access Point را هم تیک دار کنید.

 تنطیمات اولیه و روشن کردن قابلیت بی سیم در مودم های وایرلس دار

  سپس به قسمت Security  می رویم  ما از روش کد گذاری WEP با مقاومت 64 بیتی استفاده کردیم.

  تنظیمات امنیتی ساده برای به اشتراک گذاری اینترنت بی سیم!

روش های زیادی از جمله استفاده از سطح 128 بیتی  برای  بالا بردن امنیت در اختیار ما هست، حتی می توانیم ازMAC Filter هم استفاده کنیم. و با دادن شناسه MAC دستگاه پی اس پی و یا سایر وسایل ارتباطی امنیت  شبکه خودمان را بالا ببریم.از آنجا که نویسنده اعتقاد دارد در همسایگی وی هنوز کسی حتی نام Wireless را نشنیده است چه برسد به نفوذ به آن!  از اعمال تنظیمات امنیتی بیشتر صرف نظر می کند.

تنظیم پروتکل PPOE  (این راهنما برای تنظیم مودم ADSL  هم کاربرد دارد )

آیا تنظیمات ارتباطی خود را از مرکز خدمات دهنده اینترنتی در یافت کرده اید؟
این تنظیمات شامل نام کاربری،رمز عبور  و شماره های PORT,VPI,VCI می شود. (در برخی موارد برای این اعمال این تنظیمات،  بخوانید هزینه نصب  تا 15 هزار تومان از کاربر هزینه دریافت می کنند .دوباره به کنترل پانل مودم وارد می شویم . در قسمت چپ صفحه گزینه Advanced Setup را انتخاب می کنیم. چنانکه قبلا این مقادیر را تنظیم کرده باشید در اینجا آن را خواهید دید. خوب اگر برای اولین بار می خواهید مودم خود را پیکره بندی کنید  لازم است برروی  Add اشاره کنید در غیر اینصورت می توانید برای ویرایش حساب قبلی Edit را انتخاب کنید. شماره ها را از ISP بپرسید،معمولا شماره پورت صفر هست! در اولین گام باید تنظیمات PORT,VPI,VCI را وارد نمایید. با Next به مرحله بعد می رویم…

 

Connection Type

 در این مرحله  نوع ارتباط را  (PPP over Ethernet (PPPoE انتخاب می کنیم … و مراحل نصب را ادامه می دهیم…

 در صورت تمایل نامی برای اشتراک خود انتخاب کنید. حالا باید جزئیات اشتراک که شامل نام کاربری و رمز عبور اشتراک است را وارد کنید. نیازی به تغییر مقادیر پیش فرض سایر گزینه ها نیست… به مرحله بعد می رویم.  فعال کردن Firewall فراموش نشود.   خوب در قسمت Network Address Translation Settings گزینه های Firewall,Enable NAT,Enable WAN Service را تیک دار می کنیم. برای NAT Public Ip Address هم گزینه اتوماتیک را انتخاب می کنیم. 

 گزارش مختصری از تنظیمات اعمال شده.حالا گزارشی  از تنظیمات اعمال شده مشاهده خواهیم کرد . بر روی دکمه Save اشاره می کنیم.

 مرحله آخر نصب

 دوباره به صفحه ی ابتدایی تنظیمات برگشتیم ، حالا کافی است گزینه ی  Save/Reboot را فشار دهیم. و دودقیقه برای راه اندازی مجدد مودم و اتصال به اینترنت  صبر می کنیم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آموزش اتصال به اینترنت از طریق ADSL

برای استفاده از اینترنت ADSL شما ابتدا به یک سرویس دهنده خوب اینترنت ADSL نیاز دارید، که شاید سرعت اندازه نصف دایال آپ به شما بده ، اون هم مجبورید از اونهایی که فقط در مرکز مخابراتی شما سرویس می دهند
بعد نیاز به یک مودم ADSL دارید که باید آن را تهیه کنید.
پس از باز کردن جعبه ی مودم , در ابتدا مودم و اتصالات آن را بر اساس کاتالوگ داخل جعبه به کامپیوتر خود متصل می نماییم. سپس مودم را به وسیله ی دکمه ی Power روشن می نماییم .
حالا به چراغ های روی مودم دقت میکنیم :
1- چراغ Power : این چراغ نشان دهنده ی روشن بودن مودم به صورت صحیح می باشد .این چراغ باید به صورت ثابت روشن باقی بماند . در صورات خاموش بودن چراغ اتصال مودم با برق قطع است .در صورت چشمک زن بودن این چراغ از صحت مودم و آداپتور برق آن اطمینان حاصل کنید.
2- چراغ ADSL : در برخی از مودم ها این چراغ با نام Status می باشد. این چراغ نشان دهنده ی ارتباط صحیح مودم شما با مرکز ارائه ی سرویس ADSL می باشد .توجه شود که این چراغ باید به صورت ثابت روشن باقی بماند . در صورت خاموش بودن یا چشمک زدن این چراغ از سالم بودن خط تلفن وصحت کابل های مورد استفاده اطمینان حاصل کنید اگر به نتیجه نرسیدید احتمالا خط شما (به اصطلاح) رانژه نشده است یعنی خط شما برای اتصال ADSL سالم نمی باشد و باید با مزکز سرویس دهنده تماس بگیرید. ( توجه کنید که برای اتصال از خط تلفن مورد استعلام خود استفاده کنید)
3- چراغ LAN : این چراغ نشان دهنده ی اتصال صحیح کابل UTP شما با کارت شبکه ی کامپیوتر شما می باشد . در صورت خاموش بودن آن از اتصال صحیح کابل شبکه و همچنین از نصب بودن کارت شبکه ی خود اطمینان حاصل کنید.
4- چراغ USB : در صورت تمایل , شما می توانید به جای استفاده از کابل شبکه از کابل USB داخل جعبه برای اتصال مودم با کامپیوتر استفاده کنید. در این صورت به جای چراغ LAN , باید این چراغ روشن شود . در صورات خاموش بودن این چراغ شما باید از اتصال صحیح کابل USB با کامپیوتر و همچنین سالم بودن پورت USB خود اطمینان حاصل کنید .
در صورتی که موارد بالا همگی OK بودند شما آماده ی اتصال به اینترنت هستید اما قبل از آن شما باید مودم خود را با توجه به نکات گفته شده ی زیر Config کنید (با توجه به خصوصیات سرویس دهنده ی ADSL) تا مودم شما با شرایط سرویس دهنده سازگار شود .همچنین به کارت شبکه ی خود ip مناسب بدهید .
نحوه ی دادن ip به کارت شبکه :
شما باید ابتدا از روی دفترچه ی مودم از ip مودم خود مطلع شوید.(معمولا 192.168.1.1 می باشد) سپس ip کارت شبکه ی خود را به (192.168.1.X (X یک عدد بین 2 تا 254 تغییر دهید و در قسمت Default Gateway , ip مودم خود را وارد کنید (192.168.1.1), Subnet Mask نیز باید 255.255.255.0 ست شود . (اگر تا کنون این کار را انجام نداده اید به مسیر روبرو بروید :Show all connections Start/ Connect to/ حالا روی Local Area Connection کلیک راست کنید و Properties را انتخاب کنید. در پنجره ی باز شده(TCP/IP(Internet Protocol را انتخاب و روی Properties کلیک کنید .حالا گزینه ی use the following ip address را انتخاب کنید و ip ها را همان گونه که گفته شد ست کنید.)
نحوه ی Config کردن مودم :
برای Config کردن مودم یک پنجره ی Explorer باز کنید و در قسمت Address bar , ip مودم خود ( 192.168.1.1 ) را وارد کنید حالا از شما یک User name و password پرسیده می شود که شما باید آن را از دفترچه ی مودم استخراج کنید. پس از دادن User name و password مناسب پنجره ی Config کردن مودم نمایش داده می شود . در این صفحه شما باید برای Config کردن مودم Connection type را از نوع Bridge انتخاب کنید و همچنین مقادیر VPI و VCI را به صورت صحیح وارد کنید (مقادیر VPI و VCI را از مرکز ارائه دهنده ی سرویس ADSL می توانید بپرسید). حالا مقادیر مربوطه را Save کرده وپنجره ی Config را Log Out کنید .
حالا باید یک Connection از نوع Broadband ایجاد کنید و Username و Password مربوط به Account خود را وارد کنید و متصل شوید

 

آموزش راه اندازی و تنظیم یک شبکه LAN کوچک

آموزش راه اندازی و تنظیم یک شبکه LAN کوچک

اگر در محیط کار یا منزل خود با بیش از یک کامپیوتر سروکار دارید احتمالا به فکر افتاده اید که آنها را به یکدیگر متصل کرده و یک شبکه کوچک کامپیوتری راه بیا ندازید . با اتصال کامپیوتر ها به یکدیگرمیتوانید چاپگرتان را بین همه انها به اشتراک بگذارید از طریق یکی از کامپیوتر ها که به اینترنت وصل است بقیه را نیز به اینترنت متصل کنید از هر یک از کامپیوتر ها به فایل های خود از جمله عکس ها اهنگ ها و اسنادتان دسترسی پیدا کنید به بازی هایی بپردازید که نه چند بازیکن با چند کامپیوتر نیاز دارند وبلاخره این که که خروجی وسایلی چون DVD PLAYER یا وب کم را به سایر کامپیوتر ها ارسال کنید .در این مقاله صمن معرفی روش های مختلف اتصال کامپیوتر ها به یکدیگر انخام تنضیمات دستی را برای بهره بردن از حد اقل مزایای یک شبکه کامپیو تری به شما نشان می دهیم
ذکر این نکته هم لازم است که قسمت اصلی این مقاله به نصب نرم افزار اختصاص دارد اما در انتهای مطلب در خصوص ساختار شبکه و مسائل فیزیکی ان هم توضیهاتی داده ایم

روشهای اتصال:
برای اثصال کامپیوتر هایی که در فاصله ای نه چندان دور از یکدیگر قرار دارند راههای مختلفی وجود دارد که عبارتند از :
سیم کشی دیتا به صورت تو کار در حین ساخت ساختمان که امروز بسیار متداول است .
ذر این روش همان گونه که برای برق ساختمان از قبل نقشه می کشند و مثلا جای کلید ها و پریز ها را مشخص می کنند برای شبکه کامپیوتری هم نقشه کشی و سیم کشی می کنند .
قرار دادن سیم ها در کف اتاق و اتصال کامپیوتر هایی که در یک اتاق قرار دارند .
استفاده از فناوری بی سیم
ساتفاده از سیم کشی برق داخل ساختمان
استفاده از سیم کشی تلفن داخل ساختمان

هر یک روش ها مزایا و معایب خاص خود را دارند اما برای به اشتراک گذاشتن چاپگر فایل ها و اینتر نت باید کامپیوتر ها را به نحو صحیح و مناسبی تنظیم و آماده کنید و فرق نمی کند که کدام روش را انتخاب کرده باشید
به همین دلیل کار را از همین نقطه شروع می کنیم از آنجا که ویندوز های اکس پی و 98 پر استفاده ترین ویندوز ها در منازل و دفاتر کوچک هستند نحوه اشتراک گذاری منابع در این دو ویندوز را مورد بحث قرار می دهیم هر چند مورد سایر ویندوز ها مفاهیم تغییر نمی کند
گام های اولیه :
برای راه اندازی شبکه در منزل خود این سه کار را باید انجام دهیم :
1انتخاب فناوری مناسب شبکه که مورد نظر ما در این مقاله اترنت استاندارد است
2خرید و نصب سخت افزار مناسب این کار، که اصلی ترین آنها کارت شبکه برای هر یک از این کامپیوتر ها و یک هاب – سوییچ است
3تنظیم و آماده سازی سیستم ها به نحوی که بتوانند همدیگر را ببینند و با یکدیگر صحبت کنند

از این سه مرخله قدم سوم از همه مهم تر است .
ویندوز اکس پی قسمتی به نام NETWORK SETUP WIZARD دارد که تنظیمات شبکه را برای شما انجام می دهد . به غیر از این متخصصان هستند که در ازای دریافت دستمزد ، شبکه شما را در محل راه می اندازند . نام گذاری کامپیوتر ها به اشتراک گذاشتن چاپگر ها فایل ها و اتصالات اینترنتی ،اساسی ترین کارهایی هستند که این افراد برای شما انجام می دهند . اما اگر با مشکلی مواجه بشوید یا تنظیمات کامپیوتر تان بهم بخورد ، باید بتوانید خودتان شبکه را تنظیم کنید .
کلا بد نیست مفاهیم و اصول راه اندازی یک شبکه کامپیوتری را بدانید تا به هنگام ضرورت خودتان بتوانید دست به کار شوید . به طور کلی کار هایی که باید انجام دهید تا یک شبکه (( مرده)) را ((زنده)) کنید و به بهره برداری از ان بپر دازید ، از این قرار است :
نام گذاری کامپیوتر
دادن آدرس IP
به اشتراک گذاشتن فایل ها
به اشتراک گذاشتن چاپگر
انجام تنظیمات امنیتی
به اشتراک گذاشتن اتصال اینترنت

نام گذاری کامپیوتر:
بعد از نصب سخت افزار های مورد نیاز برای راه اندازی شبکه ، نیاز به نوبت به نصب نرم افزار های آن می رسد.
در اولین قدم باید برای تکتک کامپیوتر های موجود در شبکه خود اسمی منحصر به فرد و غیر تکراری انتخاب کنید .
علاوه بر اسم کامپیوتر اسم گروه کاری یا WORK GROUP هم مهم است . تمام کامپیوتر های یک شبکه باید عضو یک گروه کاری باشند .

ویندوز اکس پی :
برای نام گذاری کامپیوتر در ویندوز اکس پی این مراحل را دنبال کنید :
1-پنجره control panel را باز کنید
2-اگر حالت نمایش آیکون ها به صورت کلاسیک نیست روی لینک classic new کلیک کنید .در این حالت بر نامه system را اجرا کنید .
3-در کادر محاوره ظاهر شده صفحه computer name را انتخاب کنید
4-همان طور که ملا حظه می کنید کامپیوتر یک اسم کامل دارد و یک گروه کاری . روی دکمه chang کلیک کنید تا کادر محاوره بعدی ظاهر شود .
5-در کادر اول اسمی را تایپ کنید که می خواهید به کامپیوتر تان اختصاص دهید . این اسم هر چیزی می تواند باشد ، فقط نباید تکراری باشد . مثلا اسم کامپیونر اول را pc 1 بگذارید .
6-در کادر دوم اسمی را که می خواهید به گروه کاری خود اختصاص دهید وارد کنید .مثلا My office یا My Home یا هر چیز دیگر . حتی خود Work Group هم بد نیست .
7- در پایان OK و دوباره OK را بزنید . اگر ویندوز خواست ری استارت کند قبول کنید .
ویندوز 98
برای نام گذاری کامپیوتر در ویندوز 98 این مراحل را دنبال کنید:
1-با کلیک راست روی آیکون Network Neighborhood روی دسکتاپ گزینه ، properties را انتخاب کنید .
2-در کادر محاوره ظاهر شده ، به صفحه identification بروید .
3-در کادر اول ، اسم کامپیوتر و در کادر دوم اسم گروه کاری مورد نظر را بنویسید . بعد از تنظیم نام برای تک تک کامپیوتر ها و گذاشتن یک اسم برای کروه کاری تمام آنها ، کامپیوتر ها را دارای هویت کرده و در یک گروه جای داده اید . حالا نوبت به دادن آدرس IP میرسد .

آدرس IP
آدرس IP نشانی هر کامپیوتر در شبکه است . کامپیوتر از طریق این نشانی است که یکدیگر را در شبکه پیدا می کنند .
در هر شبکه آدرس IP هر کامپیوتر باید منحصر به فرد و غیر تکراری باشد .
در باره IP و آدرس دهی از این طریق ، زیاذ میتوان صحبت کرد ، اما از آنجا که در این مقاله قصد پرداختن به تئوری را نداریم بلا فاصله دست به کار می شویم . فقط ذکر این نکته را زروری میدانیم که آدرس IP در واقع یک شماره چهار قسمتی است . هر قسمت عددی از 0 تا 255 است که با علامت نقطه از قسمت بعدی جدا می شود .
مثلا 192.168.0.1 یک آدرس IP است . مفهوم دیگر Subnet Mask است ، که توضیح آن هم از حوصله این مقاله خارج است . فقط این را قبول کنید که در یک شبکه کوچک ، subnet mask را به صورت 255.255.255.0 تایین می کنیم .
در یک شبکه کوچک ، برای تمام کامپیوتر ها سه قسمت اول آدرس IP را یکسان می گیریم و فقط قسمت چهارم را برای هر کامپیوتر عدد متفاوتی را در نظر می گیریم .
مثلا در کامپیوتر اول آدرس 192.168.0.1 و برای کامپیوتر دوم آدرس 192.168.0.2 را می نویسیم و به همین ترتیب ذر بقیه کامپیوتر ها قسمت چهارم آدرس IP را عدد متفاوتی را می دهیم .

 

راه هایی آسانتر برای عیب یابی شبکه ها

راه هایی آسانتر برای عیب یابی شبکه ها

اولین چیزی که باعث می شود تکنسین شبکه بتواند ایراد احتمالی را تشخیص دهد ، بررسی این موضوع است که پیش از این شبکه در چه شرایطی به طور صحیح کار می کرده است . شناخت آن شرایط باعث تشخیص آسانتر عامل پدید آورنده خطا می گردد . اما متاسفانه بعضی از تجهیزات شبکه فاقد داده های فنی لازم برای رفع عیب یا مستنداتی برای آگاهی یافتن از شرایط کارکرد صحیح آن ها هستند و متخصصان هنگامی در کار با آن هاموفق هستند که نمونه های مختلفی از آن ها را دیده ، نصب کرده و با شرایط کارکرد آن ها آشنا باشند . اما همان متخصصان هم ممکن است فراموش کنند که کدام یک از دستگاه ها ، در کدام شرایط بهترعمل می کردند یا کدام پیکر بندی برای کدام محیط مناسب تر بوده است . برای آنکه فاصله بین تکنسین های مختلف با یکدیگر کمتر شود و راه یافتن خطا ها کوتاه تر گردد ، رعایت نج نکته ضروری است . این موارد را می توان پنج گام برای کسب موفقیت در کشف خطا نام گذاشت .

گام اول : مستند سازی شبکه
در دست داشتن آخرین نقشه های فیزیکی و منطقی شبکه ، کمک شایانی به شناخت وضعیت فعلی شبکه می نماید . با این نقشه ها می توان ادوات مختلف ، پیکر بندی ها ، و آدرس ها راتحت نظارت داشت . ضمن آنکه از این طریق کار عیب یابی آسانتر می گردد.

گام دوم : جمع آوری کلیه اطلاعات و تحلیل خطای پیش آمده
فرض کنید که اشکال کار می دانید ، آیا می توانید آن را مستند کنید ؟ آیا قبل ازبروز خطا ، هشداری از ایستگاه های کاری صادر نشده است ؟ برای این که این مرحله را ساده تر کنیئ . می توانید از دستگاه LinkRunner، محصول شرکت Fluke Networks استفاده کنید . این ابزار که به سادگی قابل حمل است می تواند اشکالات اولیه درلایه فیزیکی را نشان دهد . این ابزار می تواند در خدمت تکنسین ها باشد تا در صورتی که اشکال شبکه ، فراتر از اشکالات معمولی بود ، از متخصصان مجرب تری استفاده گردد. پس در گام دوم ، با استفاده از ابزارهای کمکی به جمع آوری کلیه اطلاعات موجود می پردازیم و اشکالات لایه فیزیکی رابررسی می نماییم .

گام سوم : دامنه مشکل ایجاد شده را محدود کنید
قدم بعدی محدود کردن دامنه مشکل ایجاد شده است . باید یررسی کنیم که مشکل مربوط به بخشی از شبکه است یا فقط به یک کانیت محدود است ؟ مثلا اگر مشکل مربوط ب هکلانیت است پس به کابل فیزیکی یا ایستگاه کاری محدود می گردد. یعنی پس از جمع آوری اطلاعات،باید آن را به مشکل پیش آمده محدود نماییم .

گام چهارم : مشکل را رفع کنید
پس از محدود کردن دامنه مشکل ، رفع آن آسان خواهد شد . در مورد ادوات سخت افزاری ، معمولا باید آن را تعویض نمود . مثلا تعویض Patch Cable یا تغییر پورت سوئیچ یا تعویض کارت شبکه کلانیت . این گام وقتی تکمیل می شود که پس از رفع عیب ، شبکه مجددا تست شودتا ازرفع کامل اشکال اطمینان حاصل گردد.
گام پنجم : کارهای انجام نشده را مستند کنید
حالا باید مجددا گام اول را تکرار کنید . یعنی مشکل پیش آمده و نحوه رفع آن را مستند سازی کنید . این کاربر برای مراجعات بعدی بسیار مفید خواهد بود .
اما آیا انجام این دادن همه این مراحل لازم است ؟
گاهی پیش می آید که مشکلات شبکه ، ناشی از اشکلات سیستم عامل است . غلب تکنسین هایی که در واحدهای فنی مستقر هستند ، هنگام انجام راهنمایی تلفنی ، به کاربران می گویند که «یک بار کامپیوترتان را بوت کنید .» این راه حل ، در بعضی موارد مشکل را مرتفع می کند و دیگر نیاز به طی کردن گام های پنج گانه نیست . حسن این کاردر این است که تکنسین بدون این که محل کارش را ترک کند ، مشکل را برطرف نموده است .
اما بعضی مشکلات با بوت کردن ساده از بین نمی روند . در این موقع ، در صورتی که کاربر کامپیو تر بتواند از خط فرمان (Command Prompt) سیستم عامل استفاده نماید ، راهنمایی تلفنی را همچنان می توان ادامه داد . یعنی فرمان IPCONFIG می تواند وجود اتصال فیزیکی را بررسی نماید .
مثلا وقتی PC برای پروتکل DHCPپیکر بندی شده اما آدرس پیش فرض ویندوز (169.254.X.X) را بر می گرداند ، مشخص می شود که کلانیت نمی تواند با سرورDHCP ارتباط برقرار کند .
یا وقتی یک کامپیوتر پر تابل را به شبکه متصل می کنیم ، بایستی آدرس همان شبکه راداشته باشد . اما آگاهی اوقات DHCP ارتباط برقرار کند .
یا وقتی یک کامپیوتر پرتابل را به شبکه متصل می کنیم ، بایستی آدرس همان شبکه را داشته باشد . اما گاهی گاهی اوقات DHCP، آدرس subnet دیگری را به آن اختصاص می دهد . اکنون کاربر می تواند دودستور C:\>ipconfig/release و C:\>ipconfig/renew را وارد می نماید. یعنی می خواهد که آدرس lP جدیدی داشته باشد . اگر سیستم پاسخ دهد که انجام عمل DHCP میسر نیست . آن گاه این احتمال وجو دارد که کاربر از پیکر بندی lP ااستاتیک استفاده کرده باشد . در این حالت جهت بررسی صحت گزارش ، باید به مستندات شبکه مراجعه نمود .
در حالتی دیگر ، اگرکاربر یک آدرس lP را اعلام کند ، باید از طریق ping کردن ، آن بررسی نمود . اگر PC کاربر ، پاسخ مناسب می دهد ، یعنی آ ن که انجام فعالیت های متداول نظیر باز کردن صفحه وب انجام پذیر است . در غیراین صورت بایستی کامپیوتر را از نزدیک مورد بررسی قرارداد.

بررسی مشکل به صورت حضوری
پس از حضور در محل کاربر ، کار جمع آوری اطلاعات شروع می شود . سؤال اول این است که انجام کدام عمل باعث بروز مشکل شد ه است . گاهی اوقات پاسخ این سؤال، چندان روشنگرنیست . زیرا کاربرمی گوید که وی کارخاصی انجام نداده است و همه کارها صورت گرفته در حد کارهای معمولی روزانه بوده است یا آن که دقیقا می داند چه اتفاقی افتاده ولی ترجیح می دهد درباره آن توضیحی ندهد ، یا مسئوولیت انجام آن را بر عهده نگیرد .
در این مواقع باید کاربر را مطمئن سازید که توضیح درباره نحوه بروز مشکل به رفع سریع آن کمک خواهد کرد . به غیر از این ها از انجام تغییرات محلی نیز سؤال کنید . مثلا این که به تازگی دکوراسیون اتاق محل کار تغییر کرده است ی یک برنامه محافظ نمایش جدید نصب شده است یا مواردی از این دست .
بعد از آن که تا حد ممکن دانسته هایتان را افزایش دادید ، موارد ی که تلفنی به کاربر گفتید را مجددا خودتان آزمایش کنید . اگر عمل ping به سرور شبکه به درستی انجام می شود یا ادوات شبکه به درستی پاسخ می دهند ، نشان دهنده آن است که ایستگاه کاری در لایه 3، به درستی به شبکه متصل است و در نتیجه به انجام تست در لایه های پایین تر نیازی نیست . پس باید توجه را به لایه های بالایی شبکه معطوف نمود . اگر این قسمت درست جواب ندهد یعنی این که باید به سراغ لایه های پایین تر رفت . حالا باید از یک لایه شروع کنید . اگراتصال شبکه قطع باشد ، دستورping این موضوع را به خوبی نشان می دهد . برای دیدن زمان پاسخ (response Time) ، دستور زیزر استفاده می شود : C:\ping-t x x x x
نتیجه حاصله را می توان با استفاده ازTERACERT و PATHPING برای بررسی مسیر ها به سمت device مورد نظر تحلیل نموده است .
Trace route نمودن به شما می گوید که چگونه در طول مسیر شبکه ، پکت ممکن است از بین برود . یعنی رفع عیب لایه یک شبکه را می توان از همین راه آغاز کرد . دستور C:\>tracert x.x.x.x یا C:\>patping این کار را انجام می دهند.

آیا به سطح پیشرفته تری از اشکال یابی احتیاج است ؟
اگر هنوز ایراد مشخص نشده است یا برای تعیین آن به اطلاعات یا به جزییات بیشتری نیاز است ،باید چند آزمایش دیگر را نیز انجام داد .
پس از اطمینان از این که ، وارد نشدن کاربربه شبکه دراثرجابه جایی کابل یت جدا شدن کابل و اتصالات آن نمی باشد ، به این نتیجه می رسید که مشکل پیش آمده ، پیچیده تر از اشکلات معمولی شبکه هااست.
در این جا داشتن ابزاری مانند LinkRunner می تواند به سرعت به کشف اشکالات کمک کند .

آزمون های مستقیم
1. تست لینک
2. بررسی فعالیت Segmentها
3. استفاده از DHCP به عنوان ابزار تشخیص
4. انجام ping به صورت محلی و راه دور

تست لینک
بعضی از تکنسین های شبکه معتقد ند که روشن بودن چراغ (LED) روی کارت شبکه نشان دهنده برقرار بودن لینک است . اما این مساله در مورد تجهیزات مختلف ، معانی متفاوتی دارد . در بعضی تجهیزات ، چراغ های لینک ( Link LED) توسط نرم افزارهای مستقر در سیستم میزبان کنترل می شوند و وقتی روشن می شوند که لایه های بالایی شبکه مشغول فعالیت باشند . بعضی کارت های شبکه چراغ لینک را وقتی روشن می کنند که ترافیکی روی شبکه در جریان باشد . در نتیجه روشن بودن LED ، دلیل محکمی بر سالم بودن یا سالم نبودن لینک ارتباطی نیست . حتی بعضی از تجهیزات از LEDها برای نشان دادن یک طرفه یا دو طرفه بودن ارتباط (haft or full Dplex) یا نشان دادن سرعت ارتباط (00/10) استفاده می کنند .
برقراری لینک از طریق انجام روندی به نام Negotiation-Auto انجام می شود که در طی آن ، طرف لینک اطلاعاتی را با یکدیگر تبادل می کنند . این اطلاعات شامل سرعت ارتباط یا یک طرفه / دو طرفه بودن آن می شود . در حین این تبادل ، دو طرف ارتباط قابلیت های یکدیگر را مقایسه می کنند و سعی می کنند ارتباط رابابالاترین سرعت ممکن برقرار نمایند . اگر یکی از طرفین ارتباط نتوانند به درستی خود را پیکر بندی کنند یا درایو های مورد نیاز نداشته باشند . اینارتباط نمی تواند ادامه پیدا کند . آن گاه یا روند فوق مجددا تکرار می گردد و یا ارتباط به کلی قطع می گردد.
وقتی ارتباط در یک شبکه قطع شده است . Link Runner سعی می کند ابتدا ارتباط خودش را با هر یک از طرفین لینک برقرار سازد . مثلا خودش را به کارت شبکه یا سوئیچ ( دو طرف یک ارتباط ) متصل می کند . سپس روند NegotiationـAuto را بااستفاده از استاندارد lEEE 802.3 آغاز می کند . این ارتباط در سطح سخت افزار خواهد بود و توسط نرم افزار کنترل نخواهد شد . پس از انجام این کار ، چراغ سبز رنگ LinkRunner روشن می شود و سرعت و نوع ارتباط ( یک طرفه / دو طرفه ) روی صفحه نمایش دستگاه نشان داده می شود.

 

اتصال به اینترنت در لینوکس - دستوارت شبکه ای در لینوکس برای اتصال به اینترنت

همانطور که میدانید لینوکس یکی از سیستم عامل های قدرتمند در زمینه شبکه های کامپیوتری می باشد که اکثر سرور های قدرتمند دنیا از این سیستم عامل استفاده میکنند.

علاوه بر کاربرد های آن در شبکه به دلیل پیشرفت های بسیار زیاد محیط گرافیکی این سیستم عامل که Gnome و KDE معروفترین آنها هستند این سیستم عامل برای کاربران معمولی هم بسیار مناسب است بطوری که این کاربران نیز قادر هستند تمام فعالیت های روزمره خود را با استفاده ار لینوکس انجام دهند.

در این مقاله ما به آموزش اتصال به اینترنت در سیستم عامل لینوکس خواهیم پرداخت.

• اتصال به اینترنت Dial up (دایل آپ)

برنامه های مختلفی برای اتصال به اینترنت Dial up از طریق خط فرمان وجود دارد. در این مقاله از دو بسته های pppconfig و wvdial استفاده کرده ایم. (در صورت نیاز این دو بسته را نصب کنید)

نیازمندی های قبل از اتصال

قبل از هر چیز باید مودم خود را نصب کنید. برای راهنمایی نصب مودم به انجمن های فارسی اوبونتو مراجعه کنید.

همچنین شما به نام کاربری، رمز عبور و شما اتصال به اینترنت نیز نیازمندید.

تنظیم اتصال به Dial up توسط pppconfig

دستور زیر را در خط فرمان لینوکس وارد کنید:

# pppconfig

در منو اصلی برنامه گزینه “Create Create a connection” را انتخاب کنید.

در بخش بعدی (Provider Name) نام ISP مورد نظر (یا یک نام دلخواه) را عنوان کنید.

در بخش بعدی که مربوط به تنظیمات DNS است، گزینه “Dynamic Use dynamic DNS” را انتخاب کنید.

در بخش بعد نوع شناسایی را باید انتخاب کنید. در اینجا من گزینه “Chat :Use chat for login/password :Authentication” را انتخاب کرده ام. البته بیشتر ISP در ایران از PAP استفاده می کنند.

مراحل بعدی به نوع انتخاب شما در مرحله قبل بستگی دارد.
مراحل بعدی ساده بوده و مربوط به گزینه های نام کاربری، رمز عبور و … . در صورتی که در ادامه از متوجه مفهوم و درخواست مرحله نشدید، مقدار پیش فرض را انتخاب کرده و ادامه دهید.

• اتصال به اینترنت ADSL

برای اتصال به اینترنت ADSL از دستور pppoeconf یا pppoe-setup استفاده می شود. pppoeconf به صورت پیش فرض در اوبونتو و pppoe-setup به صورت پیش فرض در آرچ وجود دارد. برای اجرایی این دستورات به دسترسی ریشه (root) نیاز دارید.

راه اندازی

دستورات pppoeconf و pppoe-setup به مشخصات یکسانی برای اتصال نیاز دارند:

• کارت شبکه (Ethernet card)
• نام کاربری (username)
• رمز عبور (password)

مراحل pppoeconf در اوبونتو

• تایید کردن کارت شبکه که به صورت اتوماتیک پیدا شده است.
• وارد کردن نام کاربری.
• وارد کردن رمز عبور.
• در صورتی که کانکشن PPPoE مشابهی داشته باشید، در مورد ویرایش آن پیغامی را مشاهده می کنید.
• گزینه “Yes” را انتخاب کنید. این مرحله مربوط به تنظیمات route است.
• گزینه “Yes” را انتخاب کنید. این مرحله مربوط به استفاده از DNS های ISP به صورت پیش فرض است. در صورت انتخاب گزینه “No” باید DNS های را دستی وارد کنید.
• گزینه “Yes” را انتخاب کنید. این مرحله مربوط به Limited MSS است.
• در صورتی که می خواهید به صورت پیش فرض بعد از هر بار boot شدن اتوماتیک این کانکشن وصل شود، گزینه “Yes” را انتخاب کنید.
• در آخر گزینه مربوط به وصل شدن به این کانشکن در این لحظه را می بینید که با انتخاب آن به ADSL وصل می شود.

مراحل pppoe-setup در Arch

• وارد کردن نام کاربری.
• تایید کردن کارت شبکه که به صورت اتوماتیک پیدا شده است.
• گزینه “no” را انتخاب کنید. این مرحله مربوط به تنظیمات demand است.
• فقط Enter بزنید. این مرحله مربوط به استفاده از DNS های ISP به صورت پیش فرض است. در صورت نیاز DNS ها را دستی وارد کنید.
• وارد کردن رمز عبور.
• تکرار کردن رمز عبور.
• عدد 1 را وارد کنید. این قسمت مربوط به تنظیمات Firewall است. عدد ۱ نشان دهنده فایروال استاندارد است.
• عبارت y را برای تایید کردن تنظیمات وارد کنید.

کنترل دستی کانکشن ها

برای وصل شدن یک کانکشن ADSL دستور زیر را وارد کنید:

# pon dsl-provider

برای قطع کردن یک کانکشن ADSL دستور زیر را وارد کنید:

# poff dsl-provider

* dsl-provider نام اتصال ایجاد شده توسط شماست.

در صورت بروز هر مشکلی، با استفاده از دستور زیر، علت آن را می توانید بیابید:

# plog

• شبکه داخلی LAN

تنظیم آی پی (IP)

در صورتی که شبکه داخلی شما به صورت اتوماتیک آی پی می دهد (منظور همان dhcp است) در این صورت توسط یکی از دستور های زیر آی پی خود را تنظیم کنید:

برای اوبونتو

# dhclient  eth0

برای آرچ لینوکس

# dhcpcd  eth0

*eth0 همان interface مربوط به کارت شبکه شما است.

در صورتی که باید ip، broadcast و netmask را دستی تنظیم کنید از دستور زیر استفاده کنید:

# ifconfig eth0 1.2.3.4  netmask 255.255.255.0 broadcast 11.22.33.44

برای تنظیم دستی gateway می توانید از دستور زیر استفاده کنید:

# ip route add default via 1.2.3.4

یا

# route add default gw 1.2.3.4 eth0

برای فعال و غیر فعال کردن این اتصال از دستورات زیر استفاده کنید:

# ifconfig eth0 up

# ifconfig eth0 down

تنظیمات dns معمولا در فایل زیر ذخیره می شود:

/etc/resolv.conf

برای وارد کردن یک dns به آدرس 1.2.3.4 خط زیر را به فایل بالا اضافه کنید:

nameserver 1.2.3.4

• اینترنت بی سیم (Wireless)

تنظیمات مربوط به اینترنت بی سیم بسیار شبیه به شبکه داخلی LAN می باشد. در اینجا interface مربوط به کارت بی سیم wlan0 می باشد.

لیست شبکه در دسترس

برای بدست آوردن لیست شبکه های در دسترس از دستور زیر استفاده کنید:

# iwlist wlan0 scan

اتصال به شبکه وایرلس

در صورتی که شبکه بی سیم مورد نظر بدون رمز می باشد از دستور زیر استفاده کنید:

# iwconfig wlan0 essid "MyEssid"

در صورت داشتن رمز WEP hexadecimal از دستور زیر استفاده کنید:

# iwconfig wlan0 essid "MyEssid" key 1234567890

در صورت داشتن رمز WEP ascii از دستور زیر استفاده کنید:

# iwconfig wlan0 essid "MyEssid" key s:asciikey

برای اتصال به شبکه WPA/WPA2 شما باید ابتدا فایل /etc/wpa_supplicant.conf را با توجه به شبکه مورد نظر خود ویرایش کنید و سپس دستور زیر را اجرا کنید:

# wpa_supplicant -B -Dwext -i wlan0 -c /etc/wpa_supplicant.conf

سپس باید مانند شبکه محلی LAN آدرس IP را تنظیم کنید. باید به جای eth0 از wlan0 استفاده کنید.

نرم افزار مکمل wifi-select

شما با استفاده wifi-select می توانید به راحتی به شبکه های بی سیم با رمز گزاری های مختلف وصل شوید. استفاده از آن بسیار راحت می باشد.

برای نصب wifi-select در Arch از دستور زیر استفاده کنید:

# pacman -Sy wifi-select

• توضیحات

* اتصال به اینترنت در لینوکس روش های مختلف و ابزار های گوناگونی دارد. در مطلب بالا، اطالاعات اولیه و عمومی در مورد اتصال به شبکه های مختلف قید شدند. برای اطلاعات بیشتر به موتور های جستجو مراجعه فرمایید!
* دستورات بالا همگی بر روی آرچ لینوکس تست شده اند.
* مرجع دستورات خط فرمان لینوکس ممکن است برای شما مفید باشد.